Powrót do przeszłości, czyli blog Siouxie z 1993 roku

Dawno dawno temu, kiedy na świecie nie było jeszcze komputerów... STOP przecież były... lecz nie w każdym domu (wtedy królowały iście hipsterskie Commodore, Atari i Timex'y) - nie było wtedy tylko Internetu... Czy ktoś o nim wtedy słyszał? Nie sądzę...

co powiecie na cenę - 49.000 zł  :)

Jeszcze raz... dawno dawno temu, kiedy Siouxie była nastolatką w III klasie jednego z najlepszych liceów w Warszawie - pisała przez rok - przełom 93/94 - swojego pierwszego bloga, czyli jak to się wtedy mówiło...pamiętnik lub dziennik. Tak, tak pisanie pamiętnika jakoś nigdy wcześniej nie przyszło mi to do głowy, natomiast w klasie maturalnej przestałam go pisać bo musiałam zająć się nauką do matury a nie pierdołkami. Wiem, że wiele z Was pisało pamiętnik jeszcze w czasach szkoły podstawowej a może pisze go do tej pory, więc mam nadzieję, że ten wpis zainspiruje Was i pokażecie na blogach swoje arcydzieła. Ja po tylu latach kompletnie nie wstydzę się tego, co tam powypisywałam a wierzcie mi - to, co widzicie to tylko mały ułamek moich możliwości. Generalnie wyszło na to, że ciągle wagarowałam, uganiałam się za chłopakami i zmieniałam ich jak rękawiczki, do tego miałam kiepskie oceny i ciągle imprezowałam. Prawda jest taka - rzeczywiście często opuszczałam lekcje ale zamiast chodzić na wagary - zostawałam za przyzwoleniem mamy w domu ("córciu, nie włócz się tylko po mieście - jak masz iść na wagary - lepiej mi powiedz i zostań w domu, potem napisze ci nawet usprawiedliwienie w dzienniczku".). Fakt - jakoś zawsze byłam kochliwa ale przez całe liceum tylko wzdychałam do różnych chłopaków - z nikim nie spotykałam się na poważnie. Interesujące jest to, że pomimo kiepskich ocen w ciągu roku, świadectwo zawsze miałam pełne bdb i db (wtedy nie było oceny celującej czyli 6) - jak to robiłam - w końcu brałam się za naukę i na koniec potrafiłam tak omotać nauczycieli, że dostawałam same "czwóry" i "piony".

A jak to z tymi imprezami w klubach było? Z tego co pamiętam, to III klasę liceum spędziłam głównie w klubie "Piwnica u Architektów", "Giovanni", "Nora", "Filtry" i "Dziekanka" - nie wiem jak to było możliwe, ale w tamtych czasach (boszszsz jak to dziwnie brzmi...) do klubów wpuszczano nieletnich i bez problemu mogliśmy kupić alkohol i papierosy ale jakość tego zbytnio nie wykorzystywałam i jednak wyrosłam "na ludzi".

Wiele z tamtych miejsc już nie istnieje na klubowej mapie Warszawy - nie ma już "Piwnicy u Architektów", gdzie odbywały się najlepsze imprezy do muzyki na żywo, "w "Dziekance" tańczyło się na dechach a w "Filtrach" zakładało okulary słoneczne bo oczy bolały od stroboskopów. Z tego, co ostatnio słyszałam - nastąpiła reaktywacja słynnych "Filtrów" a ja mieszkam obok, więc może wrócę na stare śmieci :)

W 1993 roku królowała muzyka ze Seattle - czyli grunge słuchałam zespołów jak Nirvana, Pearl Jam, Mother Love Bone, Temple of The Dog, Alice in Chains. Nosiło się wtedy kraciaste koszule, glany do sukienki i białe podkolanówki ściągnięte do glanów.

Właśnie w 1994 roku Kurt Cobain popełnił samobójstwo, a ja tak zareagowałam na tę wiadomość, chociaż wielką fanką Nirvany akurat nie byłam:

Natomiast w 1993 roku - 31 października przedawkował narkotyki mój ulubiony aktor - młodszy brat słynnego obecnie Joaquina Phoenixa - River, i ja też o tym napisałam bo ta niepotrzebna śmierć bardzo mną wstrząsnęła... 

Na Sylwestra 93/94 byłam u znajomego studenta w akademiku Riviera (akademik nie wyglądał tak ładnie jak teraz - w 93 to była istna nora) i jedyne co pamiętam do tej pory, to fakt iż o północy utknęliśmy w windzie, która zatrzymała się między piętrami bo weszło nas do niej o wiele za dużo :) 

Żeby nie było, iż Siouxie tylko na imprezy chodziła - w III klasie liceum chodziłam też i do teatru - ponieważ po sąsiedzku znajduje się Teatr Ochota, którego dyrektorem był nieżyjący już Pan Jan Machulski - spędzałam tam na próbach i z aktorami w teatralnej kafejce mnóstwo czasu. Oto mój cenny autograf Pana Jana oraz Pana Tomasza Mędrzaka, w którym mocno się wtedy kochałam. Pan Tomasz został dyrektorem Teatru Ochota po śmierci Pana Jana i pełnił tę funkcje aż do roku 2008.

A tak oto prezentowałam się w III klasie liceum - prawdziwa grunge'owa dziewczyna :) Glany i skarpetki do sukienki obowiązkowo są, do tego dżinsowa kamizelka - stylówa, której nie wstydzę się kompletnie.

I na zakończenie trochę mojej radosnej twórczości w postaci wierszy - tak tak - tworzyłam zarówno po polsku jak i po angielsku - sama nie wiem jak ja znalazłam na to wszystko czas... hmmmm nie wiem... i skąd miałam tyle pomysłów - chyba do tej pory coś z tego talentu mi zostało bo przecież teraz piszę dla Was. 

A Wy, macie jakieś tajemnice skryte w Waszych dziennikach/pamiętnikach?

Gdybym tylko wtedy wiedziała, że za 20 lat będę blogerką od urody, to w życiu bym nie uwierzyła...
Chciałam zostać maklerem giełdowym, nosić czerwone szelki i obracać akcjami na giełdzie - oczywiście w na Wall Street :)